Verbetering van de behandeling van CIDP

Achtergrond van het onderzoek

Twee derde van de patiënten met CIDP reageert goed op één van de twee beschikbare behandelingen, toediening van corticosteroïden of intraveneuze immunoglobulinen (IVIg). Deze behandeling hebben echter beiden nadelen. Corticosteroïden kunnen bij langdurig gebruik ernstige bijwerkingen veroorzaken; behandeling met IVIg brengt hoge kosten met zich mee omdat het telkens in een ader moet worden toegediend. Ook is nog onbekend welke behandeling als eerste keus moet worden gegeven, zodat patiënten meteen met het juiste middel worden behandeld en niet onnodig worden blootgesteld aan eventuele bijwerkingen.

Doel van het onderzoek

In dit onderzoek zal worden gezocht naar kenmerken die voorspellen op welke behandeling patiënten goed gaan reageren. Ook zal worden gezocht naar kenmerken die een afspiegeling zijn van de ziekteactiviteit, zodat onder- of overbehandeling op de lange termijn kan worden voorkomen. Onderbehandeling kan namelijk leiden tot aanhoudende ziekteactiviteit en onnodige zenuwschade terwijl overbehandeling tot onnodige bijwerkingen en kosten kan leiden. Om deze vragen te beantwoorden, zullen de onderzoekers gegevens en bloedmonsters van zo veel mogelijk CIDP patiënten in Nederland verzamelen en analyseren. Daarbij wordt gezocht naar erfelijke risicofactoren en veranderingen in het immuunsysteem. Deze veranderingen zullen naast het effect van de gegeven behandeling gelegd worden om te kijken of er verbanden zijn te vinden. Met dit onderzoek zal een beter inzicht in het ontstaansmechanisme van CIDP ontstaan en zullen hopelijk voorspellers worden gevonden die gebruikt kunnen worden om de juiste keus te maken in de behandeling van CIDP.

Eindresultaten

Het belangrijkste resultaat van dit onderzoek is dat er weinig veranderingen zijn in het aantal T-cellen (bepaald type immuuncellen) tijdens verschillende fasen van de ziekte. Dat betekent dat deze cellen niet gebruikt kunnen worden als biomarker, om het beloop van de ziekte weer te geven of te voorspellen. Wel vonden de onderzoekers dat in een gedeelte van de patiënten bepaalde bestandsdelen van de zenuwen in het bloed verhoogd zijn. Deze waarden daalden na behandeling. De onderzoekers hebben een nieuwe onderzoekslijn opgezet om uit te zoeken of bestandsdelen van de zenuwen in bloed kunnen dienen als biomarker. Hoewel het onderzoek niet direct heeft geleid tot nieuwe biomarkers, hebben de onderzoekers wel veel inzicht gekregen in wat de ziekte drijft.