Gericht ingrijpen op ziektemechanismes als een mogelijke therapie voor spierdystrofie

Achtergrond van het onderzoek

Spierdystrofieën zijn spierziekten die gekenmerkt worden door toenemend verlies van spierweefsel en spierfunctie. Hoewel verschillende spierdystrofieën worden veroorzaakt door verschillende erfelijke fouten, is het ziektemechanisme vergelijkbaar; spierweefsel wordt vervangen door vet- en bindweefsel. Deze processen worden geregeld door genen die spierherstel remmen en de aanmaak van vet- en bindweefsel stimuleren.

Doel van het onderzoek

Het doel van dit onderzoek is om de werking van deze betreffende genen te remmen en zo het verlies van spierweefsel, en dus spierfunctie, tegen te gaan. De onderzoekers doen dit met ‘antisense therapie’ (ook wel exon skipping genoemd). Dit is een techniek waarbij de kopie van een stukje DNA, dat de instructies geeft voor het maken van een bepaald eiwit, als het ware afgeplakt wordt met een ‘genetische pleister’. Op deze manier kan de aanmaak van eiwitten die betrokken zijn bij de vorming van vet- en bindweefsel worden geremd. De onderzoekers zullen in gekweekte cellen en in modellen voor de ziekte van Duchenne en limb girdle spierdystrofie nagaan of deze techniek de vorming van vet- en bindweefsel kan tegengaan. En of dit gepaard gaat met een verbetering in spierfunctie.

Eindresultaten

De onderzoekers hebben ontdekt dat het remmen van sommige genen met als doel de spierkwaliteit te verbeteren, niet altijd haalbaar is en in sommige gevallen onvoorziene bijwerkingen kan hebben. Ook ontdekten ze dat vergroting van spiermassa niet per definitie ook de spierfunctie verbetert. Deze kan zelfs slechter worden. Op basis van deze resultaten is een nieuwe studie toegekend door het Ministerie van Defensie in de VS die als doel heeft de werking van exon skipping voor de ziekte van Duchenne te verbeteren. Daarnaast is er een nieuwe studie gestart die zich richt op het verbeteren van spierfunctie door het vergroten van spiermassa in Duchenne. Uitkomsten van deze studie zullen moeten uitwijzen of een eventuele vervolgstap naar klinische studies haalbaar is.